Błoto Z Jodem

Błoto z jodem zawiera ok. 0,3% organicznego jodu i pochodzi z Morza Śródziemnego. Gromadzi się w osadach na dnie morza skąd jest wydobywane, następnie oczyszczane, suszone na słońcu i rozdrabniane.

Błoto gromadzone przez długi okres czasu w osadach termicznych źródeł lub na dnie morza jest głównie skomponowane z gliny i małych ilości innych składników. Składniki te kształtują takie cechy charakterystyczne błot jak kolor, zapach i inne szczególne właściwości zależne od miejsca ich pochodzenia.
Błota formują sie na skutek erozji wielu gatunków skał - szczególnie skalenia i miki. Po ich
przekształceniu w materiał proszkowy, jest on łatwo przenoszony przez prądy wodne a następnie składowany w osadach nad brzegami rzek lub na dnie mórz i jezior.
Chociaż skład i morfologia błot jest zróżnicowana, to mają one następujące wspólne charakterystyczne cechy:

• zawierają głownie hydratyzowane krzemiany glinu, magnezu i żelaza, krystaliczne i amorficzne formacje termiczne zawierające nakryt, aż do montmorylonitu, jak również stabilny kaolinit
• mogą zawierać hydratyzowane tlenki glinu i żelaza
• cząsteczki błota tworzą roztwory koloidalne o charakterystycznej smarowności
• zawierają bardzo drobny piasek kwarcowy, skalenie, mikę, sproszkowany opal, fragmenty skamielin, minerały o dużej gęstości takiej jak siarczany i węglany nadające błotom pewien stopień ścieralności
• mają wysoką zdolność adsorpcyjną i absorpcyjną - pochłaniają nadmiar płynów, tłuszczu, zanieczyszczeń, kurzu, toksyn
• dzięki wysokiej zawartości siarczanu glinu, działają zabliźniająco na rany, egzemę i inne dolegliwości skórne
• błota absorbują wiele promieni (słoneczne, magnetyczne, radioaktywne itd.). Uwalniają je ponownie lecz w mniejszej częstotliwości, dzięki czemu działają stymulująco na naturalny system regeneracji
• wykazują działanie antybakteryjne - wysoka moc absorpcyjna błot unieczynnia działanie mikroorganizmów.

Historia leczenia błotem bierze swój początek w głębokiej starożytności. W V wieku p.n.e starogrecki historyk Herodot wspominał o "egipskiej" metodzie kuracji na Taurydzie, polegającej na smarowaniu błotem, nagrzewaniu na słońcu i zmywaniu wodą z jeziora. Według słów rzymskiego historyka Pliniusza Starszego, w ciągu wielu wieków na Krymie istniały "ziemie, na których leczono rany". Ich właściwości doskonale znano także w Mezopotamii i starożytnym Egipcie.
Błota, z uwagi na dużą zawartość krzemu, który poprawia oraz utrzymuje właściwą elastyczność skóry i naskórka, są szczególnie cennym składnikiem kosmetycznym wykazującym działanie ujędrniające i rewitalizujące zwiotczałą, starzejącą się skórę.
Dzięki dużej mocy absorpcyjnej, błota są również bardzo użyteczne w pielęgnacji skóry tłustej, trądzikowej i zanieczyszczonej. Wywierają również korzystny wpływ w przypadku leczenia guzów, wrzodów, egzemy, oparzeń i innych dermatologicznych dolegliwości przy jednoczesnym zmniejszeniu ryzyka powstawania blizn.
Błoto nałożone na skórę działa okluzyjnie zwiększając temperaturę skóry i mikrocyrkulację w tkance łącznej. Skóra osiąga pewien stopień uwodnienia i zdolności wchłaniania.
Jod zawarty w błocie działa na podskórną tkankę tłuszczową, wzmagając lipolizę (rozkład tłuszczy), co prowadzi do usunięcia nadmiaru tłuszczu i cofnięcia zmian spowodowanych cellulitem.

Wskazówki dotyczące użycia:
Zgodnie z dostępnymi informacjami, nie zanotowano działań toksycznych w postaci podrażnienia skóry i oczu.

Przechowywanie:
W szczelnie zamkniętych pojemnikach, w temperaturze pokojowej.